Zondag 28 juni 2015
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke en Lex
01 Juli 2015 | Nederland, Utrecht
Zondag 28 juni 2015, Bollene, rustdag. Zonnig, wind en warm
's Morgens om half acht gooien we de ramen wagenwijd open om de kamer af te koelen. 's Nachts houden we de boel gesloten ivm de muggen. We horen boven ons gekraak en gestommel.
Aan het ontbijt zal blijken dat er nog een Italiaans en een Engels, of liever gezegd Brits echtpaar logeerden. De Italianen, nogal protserig, maar spreken hun talen wel gaan vandaag naar huis in Turijn. Dan zit hun vakantie van een week erop en dat is kennelijk genoeg. De Britten, zij is Engels en hij komt uit Wales, blijven nog een dag.
De ontbijttafel is keurig gedekt, maar om kort te zijn het ontbijt zelf is heel mager. Veel homemade jams, dat wel, maar je kan het nergens op smeren. Niet getreurd, de supermarche is vanochtend open. Echter de winkeltjes waar we dachten onze ontbijt aan te kunnen vullen zijn dicht.
Drinken nog wel een kale koffie bij een bar.
Op een terrasje in de bush-bush van de b&b smeren we de overgebleven baguette van Rutger Houwer met kaas uit de supermarkt en drinken er water bij.
Lex is druk met de kaart en ik met het verslag en ga wat lezen. Ik stap af van Hugo Claus en begin aan Renate Dorrestein.
Lex pakt de fiets en gaat op zoek naar Wokkie, want die moet hier ergens in de buurt zijn. Mario brengt onze was schoon en droog terug. Dan vraagt hij of we vanavond pizza mee willen eten, table d'hotes dus, om half negen. Omdat de Britten ook mee eten stemmen we ermee in.
Om half negen gaan we aan tafel op het terrasje in de bush feeëriek verlicht. Een vriend van Mario blijft ook mee eten, heel gezellig. We communiceren in het Frans voor wat het waard is en het engels, voor wat het de Fransen waard is en ik kom gooi er wat Italiaans tegen aan. Mario kent wat Italiaans van zijn familie in Piemonte.
We "smullen" van de Franse pizza's met harde dunne bodems, onduidelijke ingrediënten, waar Mario zijn fantasie flink op los gelaten heeft. De mozzarella is wel goed te onderscheiden. Ach, het roseetje vooraf, de witte en rode wijn camoufleren een heleboel. De Britten zijn er lyrisch over.
Het dessert bestaat uit een flinke bol ijs met 2 amandel mopsen. Smaakt goed. Vriendin van Mario komt ook nog aanwaaien. Om 23 uur stappen we op en wensen iedereen goede nacht.
Boven ons hoor ik gestommel.
's Morgens om half acht gooien we de ramen wagenwijd open om de kamer af te koelen. 's Nachts houden we de boel gesloten ivm de muggen. We horen boven ons gekraak en gestommel.
Aan het ontbijt zal blijken dat er nog een Italiaans en een Engels, of liever gezegd Brits echtpaar logeerden. De Italianen, nogal protserig, maar spreken hun talen wel gaan vandaag naar huis in Turijn. Dan zit hun vakantie van een week erop en dat is kennelijk genoeg. De Britten, zij is Engels en hij komt uit Wales, blijven nog een dag.
De ontbijttafel is keurig gedekt, maar om kort te zijn het ontbijt zelf is heel mager. Veel homemade jams, dat wel, maar je kan het nergens op smeren. Niet getreurd, de supermarche is vanochtend open. Echter de winkeltjes waar we dachten onze ontbijt aan te kunnen vullen zijn dicht.
Drinken nog wel een kale koffie bij een bar.
Op een terrasje in de bush-bush van de b&b smeren we de overgebleven baguette van Rutger Houwer met kaas uit de supermarkt en drinken er water bij.
Lex is druk met de kaart en ik met het verslag en ga wat lezen. Ik stap af van Hugo Claus en begin aan Renate Dorrestein.
Lex pakt de fiets en gaat op zoek naar Wokkie, want die moet hier ergens in de buurt zijn. Mario brengt onze was schoon en droog terug. Dan vraagt hij of we vanavond pizza mee willen eten, table d'hotes dus, om half negen. Omdat de Britten ook mee eten stemmen we ermee in.
Om half negen gaan we aan tafel op het terrasje in de bush feeëriek verlicht. Een vriend van Mario blijft ook mee eten, heel gezellig. We communiceren in het Frans voor wat het waard is en het engels, voor wat het de Fransen waard is en ik kom gooi er wat Italiaans tegen aan. Mario kent wat Italiaans van zijn familie in Piemonte.
We "smullen" van de Franse pizza's met harde dunne bodems, onduidelijke ingrediënten, waar Mario zijn fantasie flink op los gelaten heeft. De mozzarella is wel goed te onderscheiden. Ach, het roseetje vooraf, de witte en rode wijn camoufleren een heleboel. De Britten zijn er lyrisch over.
Het dessert bestaat uit een flinke bol ijs met 2 amandel mopsen. Smaakt goed. Vriendin van Mario komt ook nog aanwaaien. Om 23 uur stappen we op en wensen iedereen goede nacht.
Boven ons hoor ik gestommel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
